Ik ben Nele Cokelaere, en op 13 februari 82 kwam ik voor het eerst piepen op deze wereld.
Geboren in een gezin met twee oudere zussen, en mogen opgroeien op een boerderij.
Als kind was ik een enorm natuurkind, ik babbelde tegen de bomen, de vogels, … alles wat op mijn pad kwam ging ik mee in communicatie, we hadden kippen rondlopen op de boerderij dat ik regelmatig in mijn armen had, ik kon eerder met de tractor rijden dan met mijn fiets zonder steun wieltjes.
Ik maakte me heel graag vuil, moddertaarten maken was een van mijn favoriete bezigheden, was liever buiten dan dat ik binnen huiswerk moest maken, ik had altijd wel iets van dieren om me heen waar ik de verantwoordelijkheid mocht voor nemen, en ja daar heb ik veel uit geleerd, heel veel mooie momenten mee beleefd en ook minder mooie, bij verlies, het moeten afgeven van iemand die je dierbaar is.
En dan word je ouder en gebeurd er vanalles en nog wat, en verlies je je connectie met jezelf en moeder natuur, wat eigenlijk zonde is maar toen wel gebeurde, en ja ons verleden brengt ons naar waar we nu staan, dus ergens ben ik er ook dankbaar voor, want anders ging ik het misschien zo vanzelfsprekend gevonden hebben dat ik er nu geen oog meer voor ging hebben.
Ik ben blij en dankbaar voor waar ik nu sta, dat ik wel terug voeling heb met wat in en rondom mij is en terug net als in mijn kindertijd op een plekje zit waar ik volop kan genieten van die natuur, het is zeker zo groot niet als op de boerderij en er is ook geen vijver en moeras net als daar, maar ik koester wel wat er is. Dit lapje bos waar ik verblijf is een oase van rust, een plek waar ik eindelijk volledig mezelf kan en mag zijn, en ook van plan ben om dat ten volle te worden.
Ontpoppen van rups naar vlinder, groeien van zaadje naar een bloeiende bloem, is dat ook niet ons eigen levensproces, en ik besliste om dit levensverhaal heel bewust en met tijd verder te zetten, te genieten van wat is en zeker de kleine dingen niet vergeten.
En in dit pad van genieten wil ik jullie in deze blog heel graag verder meenemen, ik wil hier gewoon af en toe neerpennen hoe mijn dag geweest is, wat de natuur me die dag bracht.
En nee ik ben zeker niet perfect, en ik schrijf ook niet perfect zoals sommige van jullie misschien al lazen op mijn facebook pagina, Nederlands was niet mijn sterkste vak, en ooit heeft dat me er van weerhouden om bepaalde passies zoals de tijd dat ik zelf recepten schreef, naar buiten te brengen. Want het was niet goed genoeg als het vol schrijf fouten ging staan, zo blij dat ik dat nu achter me kan laten en toch naar buiten kom.
Het is zo makkelijk om je achter commentaren van anderen weg te stoppen en dan dingen toch maar niet te doen, en het is zoveel moeilijker om ondanks die tegenkantingen en ontmoedigingen toch door te gaan, ons niks aan te trekken van wat die buitenwereld zegt of hoe die reageert op het feit dat jij jij word, ipv zijn wie je verwacht wordt of denkt dat er verwacht wordt dat je zou zijn.
Maar jezelf worden, zijn en blijven, volgens mij is dat de kunst van gelukkig door het leven te gaan. En die stap heb ik gezet en wil ik blijven volgen.
Ik ben Nele Cokelaere, iemand die vanaf nu volop leeft vanuit haar hart, dankbaar om wat is en wat me omringt. En ik ben ook een mens vol emoties en ja de ene dag zijn die veel aangenamer dan de andere, maar ik ga ervoor om met de positieve emoties verder te gaan en die meer en meer te creëren in dit leven.
Bos-groeten
Nele
Nele Bosweg 